Na podstawie „Prawosławnyje czudiesa w XX wiekie” Moskwa „Trim” 1993 r.

MNIE UZDROWIŁ PREPODOBNYJ SERAFIM

Latem byłem w gościach. Upał, duchota. Oparłem się o lodowaty kaloryfer - przyjemny chłód rozlał się po ciele. Ale po jakimś czasie lewy bok, którym przytulałem się do kaloryfera, zaczął boleć. Od ostrego bólu czasami nie wiedziałem, gdzie się podziać. Leczyłem się, przykładałem do boku sierść, futro, skórę, prasowałem ciepłym żelazkiem, przykładałem dłoń, w ogóle, robiłem wszystko, ale nic nie pomagało. Chwilowe ulgi zmieniały się znowu w doskwierający ból.

Przeszło kilka lat. Byłem w gościach w innym domu. Czytaliśmy po kolei akafist do prepodobnego Sierafima Sarowskiego. Boża łaska otaczała nas, czuliśmy obecność Boga: serce płonęło od radości i błogości. Poczułem za swoimi plecami obecność prepodobnego Sierafima. Widziałem go, ale nie oczyma, nie tyłem głowy, a całym swoim ciałem, jakby całe ciało było jedynym okiem. W myśli zwróciłem się do prepodobnego:

- Ojcze Serafimie, tylko dotknij palcem swoim do mojego lewego boku, oto tu - i wierzę, on uzdrowi się! Tylko dotknij, ojcze!

I nagle, on zbliżył się do mnie i - czuję, widzę, jak prepodobnyj Serafim wbił swój palec w mój prawy bok w okolicy lędźwi i, nie wyjmując palca, przeprowadził im wewnątrz od prawego boku do lewego. W tej chwili poczułem: jestem uzdrowiony! To było zadziwiające: oczekiwałem, że on dotknie do lewego boku, a on zaczął z prawego boku i nie dotknął, a wbił palec w ciało, jak w wodę. Chwała Bogu! - W myśli, ze strachem dziękowałem, nie przerywając czytania akafista. - Dziękuję ci, ojcze Serafimie.

Minęło koło piętnastu lat po uzdrowieniu, a ja pamiętam wszystko, jak gdyby to było wczoraj.

(Włodzimierz)