Dla całego Wszechświata największym świętem jest święto Paschy Chrystusowej – Wielkanoc. A dla każdego chrześcijanina istnieje swoja, mała Wielkanoc. To dzień pamięci świętego o takim samym imieniu. po-cerkiewnemu małą Wielkanoc nazywa się tiezoimienitstwom, a pospolicie – imieninami.
Wcześniej człowiek otrzymywał imię od Cerkwi, przy Chrzcie. Ono wybierane było nie dowolnie, a według jednej z kilku zasad. Najczęściej dziecku nadawano imię na cześć świętego, pamięć którego wypadała w dniu urodzenia albo w dzień nadania imienia, lub również w dzień chrztu. Dla dziewczynek dopuszczał się kilkudniowy „poślizg” , jeśli nie było pamięci świętych niewiast. Przy takim wyborze urodziny i imieniny najczęściej pokrywały się i w świadomości łączyły się razem. Dotychczas nazywa się imieninnikami (Solenizantami) tych, kto świętuje urodziny, ale chrześcijanie świętują imieniny na cześć świętego.
W innym przypadku dziecku nadawano imię zgodnie ze ślubami (obietnicami), na cześć określonego świętego, którego wybierano zawczasu i modlono się do niego jeszcze przed pojawieniem się dziecka. Wtedy imieniny obchodzono w dzień pamięci tego świętego Bożego, a jeśli pamięć jest świętowana kilkakrotnie w roku – to w dzień, najbliższy dniu urodzin.
Dziś wielu przyjmuje Chrzest w dorosłymi wieku. Jak tym ludziom poznać dzień swoich imienin? Trzeba wg cerkiewnego kalendarza odszukać najbliższy, po urodzinach dzień pamięci świętego z tym sam imieniem. Na przykład, człowiek, rodzący się na początku lipca i nazwany Piotr, będzie świętować imieniny 12 lipca, a Piotr, który urodził się w końcu grudnia, – 3 styczeń. Jeśli Wam z jakiegoś powodu trudno poradzić z tym problemem, poproście o radę któregokolwiek kapłana.
Spędzać (Świętować) imieniny trzeba jak dwunadiesiatyje (dwanaście największych) święta. Nawet najbardziej niedbali chrześcijanie wszystkich czasów starali się w ten dzień spowiadać się i priczastit'sa (przyjąć Święte Dary). Należy pamiętać, że jeśli imieniny przypadają na postny dzień, to świąteczny poczęstunek powinien być postnym).