Zaczyna się całonocne czuwanie. Chór uroczyście i nieśpiesznie wyśpiewuje 103-i psalm, mówiący o stworzeniu świata. A kapłan w tym czasie obchodzi cerkiew z kadzielnicą. Aromatyczny dym napełnia całą świątynię...
Kadzidło jest jednym z symboli prawosławnego nabożeństwa. Od apostolskich czasów dokonuje się kadzenia podczas modlitwy. Do metalowej kadzielnicy na rozżarzone węgle kładzie się pachnącą żywicę wschodnich drzew – ładan (kadzidło). Przy spalaniu ono wytwarza aromatyczny fimiam (dym kadzidlany).
Spalanie ofiar przed Bogiem pojawiło się na Ziemi za najdawniejszych czasów. Wystarczy przypomnieć sobie ofiarę pobożnego Abla. Sam Pan Bóg w Starym Testamencie kazał Mojżeszowi zrobić w świątyni specjalny ołtarz ofiarny do świętego palenia aromatycznych substancji. Mędrcy, przychodzący ukłonić się Chrystusowi, wśród pozostałych darów wręczyli Boskiemu Dzieciątku kadzidło. Ewangelista Jan Teolog widział podczas Objawienia w Niebiańskiej świątyni Anioła, przyjmującego złotą kadzielnicę.
Według interpretacji Świętych Ojców, ogień jako substancja spalająca i ogrzewająca przedstawia sobą Bóstwo. Dlatego ogień kadzidłowych węgli oznacza Boską naturę Chrystusa, sama substancja węgla – Jego ludzką naturę, a kadzidło jest modlitwami ludzi, przynoszonymi Bogu. Kadzielnica jest ikoną Matki Boskiej, w której mieści się NIE MOGĄCY BYĆ POMIESZCZONYM Chrystus. W licznych modlitwach Przeczysta nazywa się kadzidłem aromatycznym.
Przed początkiem kadzenia kapłan wymawia modlitwę: „Kadiło Tiebie prinosim, Chrystie Boże nasz, w woniju błahouchanija duchownoho, jeże prijem w prieniebiesnyj myslennyj Twoj żertwiennik, woznisposli nam błahodat’ Preswiataho Twojeho Ducha”. ("Kadziło Ci przynosimy, Chryste Boże nasz, jako miłą woń (zapach) aromatu duchowego, które przyjąwszy w nadniebiański myślowy Twój ołtarz ofiarny, ześlij nam z wysokości łaskę Najświętszego Twojego Ducha"). Z tej modlitwy jasno wynika, że widoczny dym kadzidlany oznacza niewidoczną obecność łaski Bożej, duchowo wzmacniającej wierzących.
Liturgiczne kadzenie bywa pełnym, kiedy obejmuje całą świątynię i małym, kiedy kadzą ołtarz, ikonostas i stojących w cerkwi ludzi z podwyższenia. Kiedy okadzane są święte przedmioty – ikony, świątynia, odnosi się ono do Boga, oddając Jemu należny szacunek i chwałę. Lecz kiedy kadzielnica zwraca się do ludzi, świadczy się tym, że Duch Święty zstępuje na wszystkich wiernych, jak noszących w sobie ikonę Bożą. Według tradycji w odpowiedzi na kadzenie przyjęte jest kłaniać się.
Nie istnieje wyrobione zdanie, czy dopuszczalne jest osobom świeckim czynić kadzenie podczas modlitwy domowej. Różni kapłani różnie odnoszą się do tego niewątpliwie pobożnego czynu. Najlepiej spytać o błogosławieństwo swojego spowiednika.